Η σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου χωρίς η ορισμένη διάρκεια να δικαιολογείται από τη φύση της εργασίας, είναι μια πρακτική που συναντάται συχνά σε εργαζόμενους που απασχολούνται στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το πρόβλημα εδώ είναι πιο σύνθετο και έχουν εκδοθεί επ’ αυτού αντικρουόμενες αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, κάποιες από τις οποίες δέχονται ότι υπάρχει σ’ αυτές τις περιπτώσεις σύμβαση αορίστου χρόνου και κάποιες όχι, κυρίως με την αιτιολογία ότι απαγορεύεται από το Σύνταγμα η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Σχετικά με το ζήτημα αυτό, πρόσφατα εκδόθηκε απόφαση του δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί της, υπ’ αριθμ. C-760/2018, υπόθεσης, που έκρινε πως όταν έχει γίνει καταχρηστική σύναψη διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, τα δικαστήρια υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις διατάξεις που επιτρέπουν τη μετατροπή διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου, ακόμη και αν το Σύνταγμα απαγορεύει απολύτως τέτοια μετατροπή.